Ego

Binnenkort start voor mijn gezin en mij de schuldhulpverlening, tenminste dat hoop ik. Als er geen minnelijke schikking tussen de schuldeisers getroffen kan worden, gaan we op voor de wettelijke schuldsanering, de WSNP. Ik ga ervanuit dat dat niet nodig is, want de problemen worden dan groter. Omdat ik te veel verdien voor een sociale huurwoning – als we het huis uit moeten wegens gedwongen verkoop door WSNP- , gaan we meer betalen om te wonen dan we nu betalen aan de hypotheek, terwijl er meer schuld bij komt vanwege restschuld van de woning. Dan zou onze afloscapaciteit kleiner worden, terwijl de schuld hoger is. Ik denk niet dat de schuldeisers dat willen.

De afgelopen jaren heb ik de problemen van kwaad tot erger laten gaan. Meestal kwam dat door twee dingen:

1)      Korte termijn laten prevaleren boven lange termijn

2)      Ego boven intuitie laten gaan

Onder het motto ‘we zien later wel verder, en later komt het vast goed’ ging ik om korte termijn problemen op te lossen, lange termijn verplichtingen – leningen dus – aan. Dat had goed kunnen gaan, tenminste zolang mijn best-case-scenario zou blijven werken, voor een aantal jaar achter elkaar. Dat lukte – natuurlijk – niet. Op lange termijn komen er altijd perioden dat het financieel minder goed gaat. Eeuwige groei lukt niet. Dat overleven de meeste mensen en bedrijven wel, tenminste zolang er genoeg reserve is.

Die mindere perioden had ik kunnen opvangen, als ik me meer op de lange termijn had gericht. Als ik de korte termijn pijn die ik soms –financieel – had, had opgelost met drastische wijzigingen in bedrijfsvoering en huishoudbeleid. En dat is het punt waar het ego om de hoek kwam kijken.

Ik was ooit bij een training van topondernemer Carl VanderVelden. Ongeveer een half jaar voordat ik de eerste gang naar de schuldhulpverlener maakte was dat. Hij vroeg ons om het woord ‘Ego’ op een papier te schrijven. ‘Kijk goed hoe groot je ego is’, zei hij nadat we uitgeschreven waren. Toen was het tijd om de grootste belemmering voor succes achter ons te laten. Het ego-papier werd verfrommeld en weggegooid. Volgens VanderVelde was het ego de belangrijkste reden dat mensen in eerste instantie niet het succes boeken dat ze willen.

Bij mij was dat zeker het geval Mijn ego was te groot. Zeker omdat dat grote ego zat gekoppeld aan de angst om fouten maken, aan de angst om niet goed genoeg gevonden te worden, aan de angst om te horen dat ik het anders moest aanpakken. En dat is een rare paradox. Wel weten dat het anders moet, niet weten hoe het anders moet, maar toch bang zijn om hulp te vragen, terwijlk mijn inutitie zei dat ik dat moest doen. Zo groot was mijn angst. En zo groot was mijn ego.

Mijn lesje nederigheid heb ik wel geleerd. Nu is het drie jaar pijn leiden, en dan weer verder. Toch zie ik die drie jaar wel positief in. Met kleine aanpassingen en massive action moet het mogelijk zijn om de tijd redelijk goed door te komen. Het blijft zoeken naar warde toevoegen, en daarvoor waarde terugkrijgen. Ego aan de kant, en vooruit de met de geit. Behoudens sterfgevallen en ernstige ziektes kan het in ieder geval niet erger worden. Wel beter.